Groove

Wydaję mi się, że każdy tancerz powinien odpowiedzieć sobie na parę pytań, takich jak: Czego oczekuję od tańca?, W czym czuję się dobrze?, Czy tańczę dla turniejów, zabawy, czy sztuki?. Oczywiście odpowiedzi nie zawsze pojawiają się od razu, raczej przychodzą z czasem, co bywa nieco upierdliwe, czego zasadniczo jestem przykładem. Mnie na przykład zawsze kręcił old school. Style, jak hip-hop*, locking*, czy popping* zawsze były moją zajawką, ale akurat pod domem było jakieś studio tańca, które miało w swojej ofercie coś, co nazwali hip-hopem, ale tym nie było, tak więc, jak tylko trochę podrosłam zaczęłam jeździć do miasta obok na coś porządnego, ale w końcu nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Nawet coś, co może się wydawać stratą czasu może nam dać nieoczekiwane efekty. Ja na przykład po paru latach w tym nie za wysokich lotów studiu miałam całkiem rozciągnięte i silne ciało, co sprawiło, że łatwiej ogarniam różne style.

Koniec o mnie, odbiegłam trochę od tematu. Wracając, jest wiele stylów tańca, które różnią się muzyką, sposobem poruszania, czy przeznaczeniem. Najlepiej jest po prostu próbować i się nie poddawać. Czasami problemem może też być kwestia rozróżnienia, czy coś jest nie dla ciebie, czy po prostu sprawia ci trudność, także zawsze trzeba to przemyśleć i nie rezygnować za łatwo.

Wiele osób zaczyna od hip-hopu, co chyba jest całkiem niezłym sposobem, żeby wejść w cały ten świat. Jednak wiele jest szkół tańca, w których różne rzeczy kryją się pod słowem hip-hop i to nie koniecznie jest… hip-hop (wbrew pozorom mówię z sensem, chociaż trochę to, jak masło maślane zaczyna brzmieć). No, więc jest bardzo wiele stylów czerpiących z hip-hopu, takich jak new age, urban, czy commercial. Przyznam się, że nie wiem, czym one się od siebie różnią, ale skupmy się na tym czym się różnią od hip-hopu. W wielkim skrócie taniec hip-hop opiera się na całej kulturze hip-hop, na którą składają się b-boying (znany popularnie, jako breakdance), rap, graffiti, DJing, niektórzy dodają też beatboxing. Poza tym ten styl opiera się głównie na bansie, czyli ruchu polegającym na uginaniu kolan w rytm muzyki. Te bardziej nowoczesne formy tańca zwykle nie używają żadnego groove’u*, ale że czerpią ruchy z hip-hopu, dlatego często są z nim mylone. Są to style bardziej telewizyjne i nieco prostsze. Ja osobiście polecam klasyczny hip-hop, który jest może trudniejszy, ale ostatecznie przyjemniejszy, a do tego osoby, które potrafią hip-hop zwykle ogarniają nowoczesne formy street dance’u, co nie koniecznie działa w drugą stronę.

Także trzeba uważać z wyborem studia. Można po prostu wygooglować sobie instruktora i popatrzeć na filmiki, na których tańczy. Osobiście polecam przejść się na najbliższy turniej, na którym są różne kategorie i pooglądać różnych tancerzy w różnych stylach. Czasami trafiają się wtedy przebłyski typu „Łał! Ja też chcę robić to, co oni!”, albo „Świetna muza! Nauczę się do niej ruszać”, a nawet „Co za klimat… zostanę częścią tego świata…”. Jeśli jednak bardzo nie masz ochoty ruszać się z domu zawsze zostaje youtube. Można sobie pooglądać różne filmiki  turnieji. Szczególnie polecam: Juste Debout, SDS, czy Rytmy Ulicy.

Oczywiście trzeba zawsze szukać, odkrywać, rozwijać się w różne strony… Zwykle tancerze są otwarci na nowe wyzwania (nie tylko taneczne) i uwielbiają mieszać style, co daje im nieograniczoną swobodę wyrazu. Nie wolno się poddawać, nawet jeśli dłuuugo coś nam nie wychodzi. Polecam także tańczyć dla zajawki, czy sztuki, a raczej mniej dla rywalizacji.

admin  19 kwi Bez kategorii